Competitive

Competitive ako. As in.

Nung college ako, kasama ako sa debate society ng UP. Sumasali-sali kami sa mga contest contest. Dahil nga on-the-spot binibigay yung topic at on-the-spot mo din malaman yung side mo, kelangan madami kang alam sa current events. Kilala mo si Mobutu Sese Seko? Kilala namin yon, pati kapitbahay ng kapatid nya. Alam mo ba kung ilang percent ng timberland area sa Indonesia ang nasira nung forest fire? Hindi rin namin alam pero kaya naming imbentuhin yon. With a straight face. Tinanong kami ng coach namin dati, kung bakit kami nagpapakahirap magtrain at magresearch imbes na mag-inuman nalang. Sabi ng isa, “gusto ko matuto ng current events.” Sabi naman ng isa, “magla-law kasi ako.” Ako lang ata ang sumagot: “Masarap kasi manalo.” Try nyong manalo sa debate kalaban ang top-ranked team ng International Islamic University on the topic of Islamic fundamentalism. Try nyong matalo ninyo ang Stanford, with their Ivy League accent and all. Orgasmic, mga tol. Kahit na mas madaming beses ka natatalo, kahit minsa’y natagpuan kayo ng teammate mo ng coach nyo na nakaupo sa tabi ng basurahan on a very cold Australian night at nakatingin sa kawalan dahil natalo kayo ng Bangladesh, go ka pa din. Fight. Test the limits of your soul’s resilience. Challenge the capacity of your heart to accept one defeat after another. For the chance of winning. For that feeling, that adrenaline rush.

Teka, nasaan na ba ako? Ah oo. Competitive ako. Super duper.

The night before yung exam para makapasok sa UP Law (yung LAE), nagmumukmok ako with my friend sa Sarah’s. Nastrestress ako mag-LAE, di din naman ako sure na gusto ko mag-law. At I just broke off a relationship so slightly off-kilter ako. At syempre, aminin na natin, may ego part na kinakabahang hindi makapasa. Sabi sa akin ng friend kong si Mori, who knows exactly how to push my buttons, “Huuuuu, ayaw mo lang kasi kasabay mo mag-test si _____. Takot ka kasi baka pumasa sya at ikaw hindi”. Ayun, that was all it took. Nag-LAE ako. At tantarantan.. five years after, abugado na ako. Nagsimula sa isang buyuan sa Sarah’s, by a friend who knew EXACTLY what he was doing at the time he was doing it.

About two weeks ago, may katext ako, a close close friend, an activist who has earned his stripes. May thing kasi kami na itetext ko sya kung hihingiin ko yung opinion nya on a contentious issue, tapos sya ganun din. Parang, “what’s your take on this?” Mga difficult, gray-area questions lang, hindi yung tipong, “Anong tingin mo sa SONA ni GMA?” na obvious ang sagot unless ikaw si Iggy Arroyo. May tinanong ako sa kanya hinggil sa isang issue and we happened to have different takes on it. After a flurry of exchanges, nag-agree ako sa kanya and I told him exactly that. “You win. I agree.” Ang sabi niya, “First time in four years ko lang narinig sa yo yan.”

Sa yoga class ko kahapon, lagi ko sinisilip yung katabi ko at kinokompare ko kung tama yung ginagawa ko. Parang grade one na sisilipin mo yung katabi mo, tapos either mag-woworry ka kung maganda yung project nya, or secretly ka magsmasmile kung lagpas lagpas sya magcolor sa lines ng coloring book. Ayan tuloy, sabi ni Teacher Joanne (sa buong class kunwari, pero feeling ko sa akin yon), “Don’t compare yourself with others; yoga is about finding your pace, finding your peace, reaching deep within.”

Ayan, Jae, yoga/life lesson number one: find your pace, find your peace, wag inggitera, wag-awayera.

Pero bago yan, aminin mo na kaya ka nagboblog ng super dalas these days e ayaw mo magpatalo kay Golda, na EVERYDAY nagboblog. Ang lupet. Gusto ko din maging malupit. At complit. Centrum complit.

Hahahahaha. Yoga has a lot to teach me. Ohm. Ohm. Ohm.

p.s. ang latak ng entry na to. pag-iisipan ko kung idedelete ko to o hindi.

p.p.s. pa-davao ako for one week. babay muna.